Kuaheri, Goodbye, Bukoba..
Ja, ik keer huiswaarts.
Het is een heel intens jaar geweest! Ik zal je missen!
Maar life is about making choices hé..
De vele vogels rond het huis die je stipt om 6u20u wekken, een natuurlijke symfonie it is,
De zonsopgangen op het meer, elke dag een ander kleurenspel,
Af en toe de nachtelijke stormen met bliksem & donder alsof de hemel op het huis valt,
De koude douches of wasbakjes, meteen wakker yes,
De tanica oploskoffie, na een tijdje begon je lekker te smaken,
Het witte papbrood, ik zal je nooit lekker vinden,
De ochtendloopjes langs het heerlijk geurend eucaliptus bos,
De kindjes die telkens een stukje meejoggen (bergaf duidelijk hun favorite),
De 'muzungu, muzungu, muzungu' groeten langs elke weg, elk paadje,
De jeep die elke morgen op een weer totaal onverwacht, verrassend uur me komt ophalen,
De researchers die de bureau binnenspringen voor een chat,
De vele meetings met mijn baas, straight as always, humor nooit ver weg,
De ontelbare documenten & consultancyreports die over de projecten geschreven worden,
De trage en onstabiele internetconnectie waar ik zooooooo op gevloekt heb,
De ruwe missies door de Kagera, dewelke onze witte jeep keer op keer bruin kleurde,
De drivers wiens jeep hun baby, hun verzorgde office is,
De uren en uren lange courtesy calls by de district officials,
De district bureaus volgepropt van de oude vergeelde papieren dossiers,
De bezoeken bij de boeren, altijd wel te vinden nabij hun veld
en altijd blij een muzungu op bezoek te krijgen,
De vele kinderen die ons vergezelden op weg naar het velden,
De bezoekjes aan de village leaders en community officers,
De ontelbare visitorsboeken te tekenen,
De marktbezoekjes in de stadjes na de veldmissies,
De avondjes in de district stadjes met pintjes op plastieken tuinstoelen,
De lange gesprekken over het leven hier, het leven in mijn landje,
De disco's waar ik toch liever op mijn stoel bleef zitten
(het zijn hier gewoon veel te goede dansers -maar ook plakkers),
De slapeloze nachten in de soms vuile, lawaaierige guesthouses,
De thuiskomsten na missies waar de zelf klaargemaakte spaghetti zo kon smaken,
De nutellapotten die wél te vinden waren in de kleine shops (leve de multinationals jawel),
De bezoekjes aan de bukobamarkt waar men mijn goestingetjes begon te kennen,
De schatten van kinderen altijd in en rond het huis,
De masai guard Isaya, elke avond weer alle ramen nauwgezet toe
(al bleef ik hameren dat die van mijn slaapkamer open moesten blijven -no way ;-)-,
De buren die voor me zorgden als voor hun eigen dochter, met af en toe een cadeautje,
De vele etentjes met muzungu waar we allemaal eens 'uitbliezen',
De birdwatching weekendjes met Steve en Jenny,
De vele wandelingen, ook altijd wel iemand die naast je komt lopen,
De vele 'huwelijksaanzoeken' na 5 minuutjes kletsen ;-)..
Een afscheid op http://leen.ncq.be (The Children, Goodbye Bukoba)
