Dit keer niet met de districtshoofden, dan wel met de projectcoordinatoren in alle districten en de verantwoordelijken voor de implementatie van alle landbouwactiviteiten in de districten. De program officer uit Dar is meegekomen om de meeting te leiden.
In tegenstelling tot de vorige JLPC meeting (met de big bosses), wordt hier eindelijk eens praktisch, pragmatisch gepland en activiteiten geimplementeerd. Vandaar ook 'Technical Meeting'. Geen grote opinies, geen grote discussies over welke ruwe approach te volgen, dan wel praktische implementatie.
Het bananenproject loopt goed, THE issue was deze keer het voedselzekerheid project.
*De uitvoering van de geplande quick-win projecten wordt in detail vastgelegd en kosten-baten analyses gemaakt.
Een quick-win project komt neer op het geven van inputs aan kwetsbare boerengroepen & bijhorende training (zoals geschreven, zijn nogal one-shot operaties, maar soms moet je met iets beginnen niet?-)
Mogelijke keuzes (die de boerengroepen zelf kunnen kiezen, mits advies van de district officials):
-mais;
-cassave;
-kippen;
-geiten;
-bijenteelt;
-visvijver installeren;
-bonen;
-bananen
Het idee is dat per boerengroep (die zo'n 20 tal boeren telt) een bepaalde input aan verbeterde varieteiten van bonen, mest, van kippen, van materiaal om een visvijver te maken etc. wordt gegeven door het project maar via de district instituties.
Naast het geven van inputs worden ook 'best practices' aangeleerd door district extension officers.
De boeren zullen in groep benaderd worden door de extension officers op het veld (wat training betreft en verdeling van inputs), maar elke boer zal afzonderlijk verantwoordelijk zijn voor zijn stuk. Ervaring heeft geleerd dat individuele verantwoordelijkheid veel succesvoller is dan een echte pure groepapproach waar zowel het werk/inkomsten worden gedeeld.
Een voorbeeld:
Een boerengroep kan bvb. inputs krijgen om bijen te houden. De boeren worden in groep getraind door extension officers in het veld, maar elke boer zal uiteindelijk verantwoordelijk zijn voor zijn eigen korf.
De eigenlijke bedoeling hier is om de kwetsbare boeren een start te geven. Jawel, 'geven', er staat van hun kant niets tegenover. Maar ze hebben wel een verbintenis binnen de groep. Dus als ze bvb. bepaalde inputs krijgen moeten ze die ook effectief gebruiken op het veld en niet terug verkopen etc.
*Volgend issue was hoe we het luik 'micro-kredieten' best aanpakken.
In de formulering van het voedselzekerheidproject staat dat ''de micro-investeringen moeten worden ondersteund''. Daarnaast een grote som geld daarvoor. Maar hoe pak je dat aan?
Het kwam erop neer dat geen van alle district officials gelooft dat micro-kredietsystemen werken bij die kwetsbare groepen. De boeren kunnen de lening niet afbetalen en gaan dan bij een ander micro-krediet aankloppen, of ze betalen het gewoon niet terug, of de banken maken misbruik van de boeren etc. Uiteindelijk wordt er besloten om een studie uit te besteden: een externe consultant zal een analyse maken van de kredietfondsen voor boeren in de regio en zien hoe we die kunnen ondersteunen.
Mijn baas gelooft in elk geval niet in die micro-kredieten voor kwetsbare groepen..
Enkele fotos van een 'vruchtbare' meeting!
Tijdens de 'bananen-dag' geef ik dan een presentatie met filmpjes en fotos van wat we allemaal gezien en gehoord hebben op onze missies betreffende post-harvesting van bananen. Vooral dan wat betreft het maken van bananenpoeder.
En de hamvraag was: 'What about Kagera'? 'Is bananenpoeder een product dat de moeite is om te introduceren?'
Ik dacht echt dat er een reden zou zijn waarom bananenpoeder voor bananenugali te maken in de Kagera niet haalbaar is (gezien het nooit gedaan wordt).
Maar er is helemaal geen reden blijkbaar. 'They just did not get the idea'. Integendeel, iedereen was echt warm voor het idee, had ik niet verwacht!!
Mogelijk bedenkingen:
-In de Kagera was er lange tijd genoeg voedsel, meer dan genoeg bananen voor iedereen te voeden, zonder dat er nood was om er poeder van te maken om te stockeren. Maar de laatse 20 jaar is er een echte bevolkingsexplosie en is voedsel in sommige perioden wel een probleem geworden.
-Ugali (van mais gemaakt) wordt door boeren als minderwaardig gezien. In Kagera eet je bananen als je 'rijk genoeg bent'. (Zo eten sommige boeren naar het schijnt liefst binnen hun mais-ugali omdat de buren anders zouden zien dat ze niet genoeg bananen hebben om te eten). Mais-ugali is dus minderwaardig. Maar volgens de districtoficials zou pap van bananen dat niet zijn.. want het zijn bananen!
We gaan het maken van bananen-ugali van bananenpoeder dus testen en proberen promoten!! Echt super dat dit voorstel positief bevonden wordt! (want iets nieuw introduceren, vooral wat betreft voeding, is een challenge)
En dan dag 4, zondag of niet, het is de koppen bij elkaar om de meeting te concluderen (vrnl: Program Officer uit Dar, Mr. Mgenzi en ikzelf). Op restaurant aan de rand van het meer ;-)
