De maand September had ik het hotel "Walkguard" als uitvalsbasis, in afwachting tot ik een eigen woonst vond en dat dat in orde kon gebracht worden.
Hieronder mijn mijn 'tijdelijke verblijfplaats' dat mijn collega's voor me hadden gereserveerd:
Ok, het is geen lokaal guesthousje waar ik dacht te verblijven, maar het is ook niet zo sjiek als het lijkt hoor.. beetje vergane glorie.
Een 'leeg hotel', meer dan genoeg werknemers, dat wel, maar quasi geen bezoekers. De meeste bezoekers kwamen daarenboven enkel voor het restaurant.
(Een reden: iets duurder hotel dan die in het centrum, maar hoofdreden: ver van de disco in het stad.. )
Maar ergens maakte dat het ook net leuk, want zo waren de werknemers een beetje mijn zussen en broers en had ik altijd wel gezelschap. In die mate dat ik soms express niet op het terras ging zitten om te kunnen lezen ;-).
De koks, de tuinmannen, de bewakers, de opdiensters, de receptionisten, de account, de drivers.. allemaal continue paraat. Hoe dit kan blijven runnen?
Heb me toch es gewaagd om naar het loon van een opdienster te vragen.. 2000 TSH/dag, oftwel 1 euro (plus eten en slaping).. ongeveer de door de UN gedefinieerde armoedegrens dus..
En ik eet hier gemiddeld voor 2-3 euro's..
De eigenaars van het hotel (en het zusterhotel) zijn rijke Tanzanianen (transport business in Dar) die het dagelijks management van het hotel aan 2 Indiers overlaten. Onder andere Roy. Die is eigenlijk helemaal geen manager, dan wel Chef van opleiding!
Hij is jaren Chef geweest in het leger in India, en dan naar Kuweit en Bahrein gaan werken. Verhalen ten over.. En nu Chef en manager van het hotel. Alle koks krijgen van hem les. Zo ook ik! Plan is dat ik wekelijks iets kies van het menu dat hij me dat leert klaarmaken!
Hieronder aan het werk voor mijn eerste vegetable curry, met Roy en Thabit de hulpchef!
Hieronder mijn mijn 'tijdelijke verblijfplaats' dat mijn collega's voor me hadden gereserveerd:
Ok, het is geen lokaal guesthousje waar ik dacht te verblijven, maar het is ook niet zo sjiek als het lijkt hoor.. beetje vergane glorie.
Een 'leeg hotel', meer dan genoeg werknemers, dat wel, maar quasi geen bezoekers. De meeste bezoekers kwamen daarenboven enkel voor het restaurant.
(Een reden: iets duurder hotel dan die in het centrum, maar hoofdreden: ver van de disco in het stad.. )
Maar ergens maakte dat het ook net leuk, want zo waren de werknemers een beetje mijn zussen en broers en had ik altijd wel gezelschap. In die mate dat ik soms express niet op het terras ging zitten om te kunnen lezen ;-).
De koks, de tuinmannen, de bewakers, de opdiensters, de receptionisten, de account, de drivers.. allemaal continue paraat. Hoe dit kan blijven runnen?
Heb me toch es gewaagd om naar het loon van een opdienster te vragen.. 2000 TSH/dag, oftwel 1 euro (plus eten en slaping).. ongeveer de door de UN gedefinieerde armoedegrens dus..
En ik eet hier gemiddeld voor 2-3 euro's..
De eigenaars van het hotel (en het zusterhotel) zijn rijke Tanzanianen (transport business in Dar) die het dagelijks management van het hotel aan 2 Indiers overlaten. Onder andere Roy. Die is eigenlijk helemaal geen manager, dan wel Chef van opleiding!
Hij is jaren Chef geweest in het leger in India, en dan naar Kuweit en Bahrein gaan werken. Verhalen ten over.. En nu Chef en manager van het hotel. Alle koks krijgen van hem les. Zo ook ik! Plan is dat ik wekelijks iets kies van het menu dat hij me dat leert klaarmaken!
Hieronder aan het werk voor mijn eerste vegetable curry, met Roy en Thabit de hulpchef!
Allerlei massala kruiden, curcuma, chili, pepers.. duidelijk Indische keuken dus (als ik hier 'lokaal' eet worden zelden kruiden gebruikt)
Onder, een van de avondjes op het terras, in gezelschap van de 2 managers. Elk met hun verhalen en dromen van hun huis dat ze aan het bouwen zijn in Calcutta met de centjes dat ze hier sparen.. Tja, lokaal wordt er door Indiers maar weinig geinvesteerd.
Af en toe trakteerde ik een van mijn 'zussen/broers' op een coca of fanta.. soms niet echt met de juiste gevolgen..
Zo gaf ik een dienstmeisje eens een stukje van mijn dierbare Cote D'or chocolade.. Ze at het meteen op, ik had het gevoel dat ze niet wilde dat de andere het zagen..
En op een gegeven moment wil ik Youssouf, de charmante barman, een flesje bananenwijn cadeau doen dat ik meehad vanop missie. Drinkt ie wel geen alcohol zeker! En dat voor een barman!
Ik ga het toch wel een missen, het hotel leven.. het gezelschap bij het ontbijt en avondmaal, de swahili woordjes die ze me aanleren, de ambiance tussen werknemers, dagelijks worden uitgewuifd als de project auto me komt halen, de verhalen van Roy..
Maar mijn huis dat ik ga huren ligt op 5 minuutjes wandelen van het hotel, dus perfect om af en toe eens binnen te springen!
